เราไม่ได้ขายแค่ก๋วยเตี๋ยว แต่เสิร์ฟความเชื่อมั่นให้กับลูกค้า

ไม่ได้ขายแค่ก๋วยเตี๋ยวแต่เสิร์ฟความเชื่อมั่นให้กับลูกค้า

“ความเชื่อมั่นเป็นสิ่งสำคัญของแบรนด์ชายสี่ฯ ตั้งแต่ผมเริ่มทำบะหมี่เกี๊ยววันแรก ปี พ.ศ. 2537 ผมตั้งธงไว้เลยว่าเส้นบะหมี่ของผมต้องดีที่สุดในโลก ต้องให้บริการดีกว่าเจ้าที่ผมเคยไปเอาบะหมี่เขามาขาย เส้นบะหมี่ต้องมีคุณภาพ เมื่อเราตั้งธงแบบนี้เราก็ต้องหาวิธี หาวัตถุดิบที่มีคุณภาพ พอเราเอาวัตถุดิบที่ดีมาผลิต สินค้าเราก็ออกมาดี พอสินค้าออกมาดีคนก็จะมีความเชื่อมั่นในเรา ด้วยเหตุนี้มั้งที่ทำให้ชายสี่ฯ มาถึงวันนี้ได้ ถ้าถามว่าผมได้เรียนธุรกิจมาไหม ก็ไม่ แต่ผมมีความจริงใจ มีความไม่เอารัดเอาเปรียบ ทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เราทำ แล้วจะเกิดความศรัทธาจากผู้บริโภคขึ้นเอง”

ลูกค้าคือเจ้านาย คนขายคือลูกจ้าง

     “ผมคุยกับทีมงาน คุยกับลูกสาว คุยกับครอบครัวของผมตลอด ว่าธุรกิจคือการหมุนเงินให้มีกำไร ซื้อของมาสิบบาทเอาไปขายสิบห้าบาท นี่คือการหมุนเงินให้มีกำไร ด้วยวิธีการต่างๆ นี่คือหลักคิดของนักธุรกิจ แต่แม้ธุรกิจคือการทำให้มีกำไรก็จริงอยู่ แต่อย่าลืมว่าเงินที่ได้มาเราได้มาจากคนที่ซื้อสินค้าของเรา เราจะต้องซื่อสัตย์ จะต้องให้เกียรติ ดูแลเทกแคร์เขา

     “อย่างคนที่มาซื้อแฟรนไชส์ผม เขาจ่ายค่าแฟรนไชส์ปีละ 4 พันบาท แต่ผมคุ้มครองชีวิตเขาทันทีเลย 1 แสนบาทนะ อาจดูแล้วเหมือนใช้เงินเยอะ แต่พอเรามาดูสมการคณิตศาสตร์จริงๆ แล้ว ปีหนึ่งมีไม่เกินสองสามคนที่เราต้องรับผิดชอบ จากลูกค้าที่ซื้อแฟรนไชส์ 4-5 พันราย ในระยะเวลา 24 ปี มีน้อยมาก บางปีเราแทบไม่ได้จ่ายเลย สิ่งที่เราทำคือไม่เอาเปรียบเขา คนกินชายสี่ฯ คือเจ้านาย คนขายชายสี่ฯ อย่างผมคือลูกจ้าง เพราะฉะนั้นการที่เราจะดูแลเขาก็ไม่ผิดหรอก นี่คือความแตกต่างระหว่างแบรนด์ของผมกับที่อื่นๆ การดูแลเทคแคร์เต็มที่”

หัวใจของธุรกิจแฟรนไชส์

     “สิ่งที่ควรทำมีอยู่ 2 อย่างคือ หนึ่ง สร้างจุดขายและขยายสาขา สอง การสร้างมาตรฐานสินค้า จุดขายที่แตกต่างจะทำให้เราสามารถขยายสาขาได้มากขึ้น และสาขาคือแหล่งผลิตเงินของเรา เรามีสาขามากก็จะขายของได้มาก แต่ในขณะที่เรามีจุดกระจายสินค้ามากที่สุด สินค้าของเราก็ต้องมีมาตรฐานด้วย นี่คือหัวใจของมันแล้วล่ะ

     “ความยากของการขยายสาขาธุรกิจแฟรนไชส์ คือการที่ประเทศไทยมีพื้นที่จำกัด ประมาณ 500,000 ตารางกิโลเมตร มีประชากรอยู่ 68 ล้านคน มีเงินหมุนอยู่ในระบบประมาณ 3 ล้านล้าน ปลาในน้ำมีอยู่แค่นี้แหละ แต่ความเชื่ออย่างหนึ่งของผมคือมนุษย์เพิ่มขึ้นทุกวัน คนเรากอดกันทุกคืนน่ะ (หัวเราะ) หมู่บ้านก็ขยายไปทุกวันไม่มีวันสิ้นสุด ผมต้องมีความเชื่อว่าจากยอดขายบะหมี่ของผมทุกวันนี้ก็ยังมีบางคนที่ยังไม่ได้กินบะหมี่ผม บางคนอยากกินแต่ไม่ได้กิน เพราะตรงนั้นยังไม่มีขาย ผมก็ต้องเชื่ออย่างนี้ เพื่อที่จะขยายสาขาไปได้ ผมต้องคิดว่าทำอย่างไรถึงจะเอาบะหมี่ไปเสิร์ฟให้เขาได้ถึงบันไดบ้านเลย

     “ส่วนเรื่องมาตรฐานสินค้า สิ่งสำคัญคือคนผลิตเองต้องกล้ากิน ไม่ใช่ว่าเราทำสินค้าบางตัว ปลูกมาทำมาแต่ไม่กล้ากิน แต่ผมกล้ากินทุกอย่างแบบเต็มปากเลย เราต้องหวังดีกับคนที่กินของเรา หวังดีกับแฟรนไชส์ กับลูกค้า ไม่ใช่ว่าสักจะเอาแต่เงิน เราต้องการให้สิ่งดีกับสังคม ถ้าเราฝันอยากให้สังคมดีแต่ตัวเรายังไม่ดีมันจะดีได้ยังไง”

ไม่เชื่อโชคลางแต่ศรัทธาผลของการกระทำ

     “ผมเป็นคนไม่เชื่อเรื่องการดูฤกษ์ดูยามนะ ผมว่าไม่เกี่ยว ถ้าคุณเชื่อว่าดวงดี เชื่อว่าต้นขนุนมันหนุนคุณจริง เชื่อว่าต้นมะขามทำให้คุณเกรงขาม ถ้าผมมีโอกาสเป็นนายกรัฐมนตรีประเทศไทย ผมจะให้สภาผู้แทนราษฎรออกกฎหมายมาให้ประชาชนปลูกขนุนบ้านละต้น แล้วประเทศนี้ไม่ต้องทำอะไรเลย (หัวเราะ) ถ้าง่ายแบบนั้นคงไม่มีคนจนบนโลกนี้

     “แต่ผมเชื่อเรื่องกรรม ผมเชื่อว่าคนเราทำแบบไหนได้แบบไหน ไม่ได้เป็นเพราะต้นขนุน ต้นมะยม ต้นมะขาม ผมบอกกับลูกกับครอบครัวเสมอว่าคนเราอยากได้อะไรก็ทำเอา อย่างผมก็เป็นเด็ก ป.4 เคยรับจ้างทำไร่ทำนา ขายไอติม แต่มาถึงวันนี้ได้เพราะอะไร ผมไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่ผมได้มาวันนี้นะ มันไม่ได้เหนือความคาดหมาย เพราะสิ่งที่ผมได้มาทุกวันนี้ผมทำเอา ผมทำมาตลอดชีวิต มนุษย์เขียนชีวิตตัวเองได้ คุณอยากได้แบบไหนเขียนแบบนั้นแหละ ถ้าคุณอยากประสบความสำเร็จคุณก็ต้องทำเอา มันเป็นกฎธรรมชาติ”

ถ้าเกิดตายวันนี้สิ่งเดียวที่เสียดายที่สุด

     “มีพนักงานคนหนึ่งเคยถามนะว่า ถ้าผมตายวันนี้ผมเสียดายอะไรมากที่สุด ผมก็ย้อนนึก วันนี้ผมเป็นเจ้าของชายสี่บะหมี่เกี๊ยว ทำธุรกิจมา 24 ปี ธุรกิจก็ประสบความสำเร็จระดับหนึ่ง เพราะว่าจุดสิ้นสุดเราก็ไม่รู้หรอกอยู่ตรงไหน และสิ่งที่ถ้าผมตายแล้วจะเสียดายที่สุด มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำแล้วไม่ได้ทำ คืออ่านหนังสือที่ผมซื้อมาตลอด 30 ปี บางวันซื้อมาพันบาท สองพันบาท ผมยังอ่านมันไม่จบ และถ้าจะอ่านให้จบคงใช้เวลาสัก 300 ปี ผมเสียดายมาก ผมไม่เสียดายเงินทองเลยนะ แต่ในหนังสือมันมีความรู้ในนั้นมหาศาล มันอ่านแล้วมีความสุขที่อธิบายไม่ได้ บางครั้งเหมือนเราเห็นสัจธรรม ถ้าผมต้องตายพรุ่งนี้สิ่งที่ผมเสียดายที่สุดคือสิ่งนี้”